دلتنگم…

دلتنگ یاد و حضورت…

دلتنگ خاطراتی که از عطر تو سرشار است…

دلتنگ روزهایی که آرامش بخش زندگی من تو بودی….

روزهایی که از آرزوهای ناب ما روشن بود…

شب هایی که یک نفر تکیه گاه خستگی های روزهایم بود….

دستی بود که سرمای غربتم را گرمی ببخشد…

دلتنگم…

دلتنگ کسی که سنگ صبور دردهایم بود…

دلتنگ لحظه هایی که جز حضورت چیزی نداشتند،

و هیچ ترسی از اینده مبهمم نداشتم…

.

  .

حال منتظرم…

منتظر لحظه ای که مرگ مرا دریابد

مرگی سخت اما شیرین…

سخت به تاوان این همه خوبی هایم

و به شیرینی طعم رسیدن به آرامشی دوباره…

خدایا امشب میای کنارم تا یه کم درد دل کنم؟

می دونم سرت شلوغه…منم همیشه مزاحمم

اما یه امشب و کنارم باش که درد تنهایی به استخوانم رسیده است!!

خدایا می دونم می بینیم و صدای زجه هام  و هرلحظه می شنوی

پس تو هم حرفی بزن در برابر این همه درد دل و نالید نم

خدایا…

  می دونی خسته شدن از زندگی و کم آوردن یعنی چه؟

می دونی طعم اشکی که به خون می ماند یعنی چه؟

می دونی روبروی آینه ایستادن وبا تصویری تکراری حرف زدن یعنی چه؟

می دونی زخمهای کهنه را یکی یکی شمردن و دم بر نیاوردن یعنی چه؟

میدونی چه حسی داره وقتی از درد لبریزی و کسی نیست  سنگ صبورت باشه؟

میدونی وقتی همدلی  نیست خودت را اروم کردن یعنی چه؟

  خدایا…

می دونی….؟؟!!

کنارم باش که جز تو فریاد رسی  نیست

اگر دنياي ما دنياي سنگ است 

 بدان سنگيني سنگ هم قشنگ است

اگر دنياي ما دنياي درد است

  بدان عاشق شدن از بهر رنج است

اگر عاشق شدن پس يک گناه است

دل عاشق شکستن صد گناه است

چشمانت را  ببند و فقط لحظه ای خود را به جای من بگذار…

 حس می کنی چقدر تنهایم؟!

 وقتی میان این همه ادمک چوبی شانه ای نیست که تکیه گاه گریه ام باشد

 وقتی که اغوشی نیست که از همه دل خستگی ها در بر بگیرم

 وقتی دست های گرمی نیست که دستانم را شریک شود

 یا اشکانم را با سر انگشت هم دلی پاک کند

 وقتی که هیچ چشم منتظری در این دنیا برای من پلک نمی زند

 وقتی صدایی نیست که خستگی لحظه هایم را با لحن گرمش دل داری دهد

 وقتی که هیچ گوشی نیست که این همه دل نوشت را بشنود

 حس می کنی تنهاییم را؟؟!!

 اگر حس کردی

 تو بگو چه باید کرد؟!